|
|
Aaltje zat op 't paaltje "Wip" zei 't paaltje WEG was Aaltje!!
Hai Pipeloi!
Ik vin jou zo lief! Mireille!!!
EGELTJES VERJAARDAG (verhaal van Annemieke)
Op een dag zag het egeltje ineens dat hij stekeltjes had. Of ze die nacht ineens waren gegroeid of dat ze er altijd al geweest waren wist hij niet, maar het feit alleen al was genoeg om van te schrikken. Rood van schaamte kroop hij in een hoekje van zijn kamer en dacht na over zijn ontdekking. Wat waren dat voor dingen, en waarom zijn ze er? De gedachte dat ze ineens waren gegroeid was erg, maar vreselijker was de andere mogelijkheid. Wat als hij ze al zijn hele leven lang had? Dan zou iedereen in het bos hebben gezien hoe erg het met hem gesteld was. Zijn vriendjes, de beer en de zwaluw, maar ook alle andere dieren, dieren die hij niet eens allemaal bij naam kende. Wat moesten die niet voor indruk van hem hebben? Misschien viel het met zijn vrienden wel mee en konden ze dit lelijke over het hoofd zien. Als die stekels er altijd al waren geweest dan hadden ze dat ook al gedaan. Maar waarom hebben ze dan niets gezegd? Ze wisten toch hoe lelijk het was. Of zouden ze achter zijn rug om hem gelachen hebben? Die gedachte was vreselijk en het egeltje besloot hem maar snel weer weg te stoppen. Maar het was duidelijk dat hij niet meer naar buiten kon voordat deze kwestie opgelost was. Hij zou de zwaluw een brief schrijven en alles uitleggen. Die zou het dan wel verder vertellen. Egel schreef:
Beste zwaluw, Ik schrijf je omdat ik een vreselijke ontdekking heb gedaan waardoor ik niet meer buiten kan komen. Ik heb stekels. Vertel jij het verder?
Dank je wel,
Egel Hij wilde de brief net versturen toen een gedachte bij hem opkwam. ‘Misschien willen de anderen dan wel bij mij komen, om me op te vrolijken of om te kijken hoe lelijk ik ben.’ En hij schreef onderaan de brief
P.S: ik wil geen bezoek En omdat hij plotseling bedacht dat hij de volgende dag jarig was, een dag die voor de dieren in het bos een groot feest betekende, schreef hij verder
Ook niet op mijn verjaardag En
Geen cadeautjes Zo, dacht de egel, dat is geregeld. Hij vouwde de brief
dicht en stuurde hem weg met de wind. De volgende dag bracht de wind hem antwoord van de zwaluw.
Beste egel, Ik heb je brief ontvangen en zal je besluit doorgeven aan de andere
dieren.
Weet je het wel zeker van je verjaardag? Ik niet.
Dag,
Zwaluw De egel las de brief opnieuw, en nog een keer. ‘Beste egel’ fluisterde hij voor zich uit, ‘beste egel’… Als iemand hem beste egel noemde was het vreselijke misschien niet zo vreselijk als hij zelf dacht. Misschien dat hij ’s nachts, als het donker was, stiekem naar buiten kon gaan. Dan sliepen de meeste dieren en als hij zich goed verstopte zou hij misschien eventjes kunnen genieten van de buitenlucht. Dat was dan zijn eigen verjaardagscadeautje. Eigenlijk was het best eenzaam, een verjaardag zonder bezoek, peinsde hij terwijl hij verlangend terugdacht aan de vele leuke cadeaus die hij vorig jaar had gekregen. Misschien volgend jaar… Die avond deed egel zachtjes zijn deur open en keek om zich heen of niemand hem zag. Toen hij alleen leek te zijn schoot hij naar buiten en verstopte zich onder een groot blad. En vanuit dat schuilplekje keek hij naar de hemel, waar duizenden, nee, wel miljoenen sterren hem toelachten. Het egeltje zuchtte bij het zien van zoveel moois en dacht: ‘Als ik de kwestie rond mijn stekels heb opgelost ga ik proberen te vliegen. En dan ga ik op bezoek bij de sterren en leren gelukkig te zijn.’ Want als hij zo nadacht was hij nog nooit echt gelukkig geweest. Er was altijd wel wat dat hem bezig hield en zijn gevoel donker maakte. Maar het zien van de sterren deed hem toch even glimlachen. Er waren veel vallende sterren die avond en bij elke ster wenste het egeltje met heel zijn hart gelukkig te worden. En voor nu betekende dat: géén stekels! Hij bleef nog een tijdje kijken naar al dat moois boven hem en besloot toen dat het tijd was om weer naar binnen te gaan. ‘Maar morgen ga ik weer!’ zei hij tegen zichzelf. Juist toen hij bij zijn huisje was aangekomen dacht hij dat hij zijn naam hoorde. ‘Egel!’ Ja beslist, het klonk nog zacht maar het was duidelijk te horen. ‘Egel!’ Het egeltje hoorde dat het de zwaluw was en ook wat zijn vriend hem verder toeriep: ‘Wij vonden het niet zo’n goed idee dat je je verjaardag niet vierde en nu komen we op bezoek! Maak de thee maar alvast klaar!’ Egel gloeide, deels van schaamte maar meer nog van blijdschap. ‘Ze vinden mijn stekels niet erg, ze vinden me nog steeds aardig!’ En hij besloot om daar als hij ging slapen een goed over na te denken. Tijd om andere dingen te besluiten had hij niet meer, want daar was zwaluw al. ‘Beste egel, hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag’ zei hij. ‘Zit maar niet in over die stekels van je. Ik vind ze juist mooi, ze passen wel bij je. Maar omdat jij er zo mee zit hebben we een mooi cadeau voor je. Iets wat ik en mijn medezwaluwen vanavond toevallig tegenkwamen toen we op weg waren naar de maan.’ En op een teken van de zwaluw kwamen de andere dieren tevoorschijn en ieder had een stralende ster bij zich. Eén voor één feliciteerden ze de egel en prikten ze hun ster aan zijn stekels. Al snel straalde hij van al het licht dat hem gegeven was. ‘Ik…ik…dank je wel’ stamelde het egeltje, dat eigenlijk geen woorden kon vinden voor al het geluk dat hem overspoelde. En terwijl hij naar binnen ging om thee te zetten voor zijn vrienden en zijn kasten te doorzoeken naar een taart die hij zeker wist te hebben zien liggen, bedacht hij dat hij toch wel heel erg bofte met zulke fijne dieren in één bos te leven. En hij gaf de ster die voor zijn gezicht hing te schitteren een dikke knipoog. 21-7-2000
Stuur de juf een Emailtje
|
